Γράφει ο Λευτέρης Κρητικός
Το νήμα της μέλισσας
Το νήμα της μέλισσας γράφτηκε από το φθινόπωρο του 1998
έως και το φθινόπωρο του 2000. Κυκλοφόρησε πρώτη φορά από έναν εκδοτικό οίκο
«μεγάλο» το καλοκαίρι του 2001. Ήταν η πρώτη μου απόπειρα σε κάτι ολοκληρωμένο
με τη μορφή μυθιστορήματος. Το έγραψα έχοντας στον νου δασκάλους όπως ο
Καζαντζάκης κι ο Σκαρίμπας με μουσική υπόκρουση έναν άλλο μεγάλο δάσκαλο, τον
Dmitri Dmitriyevich Shostakovich. Ήταν μια εποχή διάχυτης αλλά επίπλαστης
ευμάρειας. Ζούσαμε όλοι ή σχεδόν όλοι, με απεριόριστο πιστωτικό όριο στις
συναλλαγές μας είτε αυτές αφορούσαν χρηματοοικονομικές δραστηριότητες είτε
προσωπικές είτε κοινωνικές είτε πολιτικές.
Έγραψα ότι λοιπόν μ’ ένα βλέμμα
αποστασιοποιημένο από αυτήν την κατάσταση κι ο λόγος, ο σπουδαιότερος, ήταν η
κόρη μου που μόλις ξεκίναγε το σχολείο. Αντιμέτωπος με τα βιβλία της, που
υποτίθεται ήταν γραμμένα για να την προετοιμάσουν να διδάσκεται,
συνειδητοποίησα ότι αυτά ήταν γραμμένα για να την προετοιμάσουν να γίνει
πειθήνιο όργανο μιας νέας τάξης πραγμάτων. Εκείνη τη στιγμή αναπόλησα τη θεία
Λένα με την οποία είχα μεγαλώσει εγώ αλλά και το αναγνωστικό με την Ελενίτσα
και τον Κωστάκη. Εκσυγχρονισμός. Θέμα χρόνου ο «συνωστισμός» στα παράλια της
Σμύρνης. Αλλά και το ευχαριστώ του μετέπειτα πρωθυπουργού στους Αμερικάνους.
Δεν παριστάνω τον προφήτη αλλά από τότε μ’ έτρωγε η απουσία σθεναρής
αντιστάσεως στον Αρμαγεδώνα που θ’ ακολουθούσε. Έγραψα ένα μυθιστόρημα
προσπαθώντας ν’ αφουγκραστώ τους λόγους της παραδοχής μιας ήττας από αυτούς που
είχαν κληθεί να υπερασπίζονται τις Θερμοπύλες. Ο Εφιάλτης τελικά ήμασταν όλοι
εμείς που απεμπολήσαμε τη δόξα χάριν του χρήματος.
Μπορείτε να διαβάσετε δωρεάν το μυθιστόρημα, πατώντας εδώ.
Επισκεφτείτε τη σελίδα του μυθιστορήματος στο facebook.
Χωρίς σημεία στίξεως σιωπή
Αυτό ήταν το 2ο μυθιστόρημά μου. Ξεκίνησα να το γράφω το
2001 και το ολοκλήρωσα το 2008 έχοντας αλλάξει πολλές φορές την πλοκή αλλά όχι
την ουσία. Κι η ουσία ήταν η οργή που μεταλλάσσεται σε θυμό. Οργή για όλα όσα
συνέβαιναν τη δεκαετία του 2000 και παρόλα αυτά άφηναν αδιάφορους τους πάντες.
Η αλήθεια είναι ότι προσωποποίησα την κατάντια του λαού μας στην μετ’ επιτάσεως
απόρριψη μου από τους εκδότες για το 2ο μυθιστόρημά μου αλλά και για την εν
γένει παρουσία μου στο λογοτεχνικό στερέωμα. Άργησα να καταλάβω ότι δεν
απέρριπταν εμένα αλλά μια στάση ζωής. Φυσικά είχα κάνει λάθη, φυσικά ήμουν πολύ
οργισμένος αλλά η οργή μου γιγαντωνόταν όταν διαπίστωνα τις ορδές ατάλαντων
γραφιάδων οι οποίοι έβρισκαν βήμα κι εκδότη για να παρουσιάσουν τις αηδίες
τους. Αυτό ήταν το λάθος μου. Ενώ είχα καταλάβει το παιχνίδι, αρνιόμουν να
συμβιβαστώ με τους όρους του. Εξακολουθούσα να θέλω να παίξω αδιαφορώντας για
τους κανόνες. Αντιδραστικός αλλά κι αυτοκαταστροφικός. Για να φτιάξεις άλλους
κανόνες, οφείλεις ν’ αποδεχτείς πρώτα αυτούς που υπάρχουν και μετά, αν μπορείς,
να φτιάξεις άλλους. Τίποτα δεν έκανα. Απλώς εντρύφησα στις ατραπούς της
κατάθλιψης. Δε μετανιώνω. Αν δεν είχα υποστεί αυτήν την ήττα δε θα είχα αλλάξει
ρότα αναφορικά με τη δομή του μυθιστορήματος. Αναγκάστηκα να ενσκήψω πάνω στο
κείμενο και να παλέψω με τις ανταύγειες του μαύρου πάνω στη μελαγχολία μου. Ως
καμβά με είδα και καταπιάστηκα με πινέλα να ζωγραφίσω την απόδραση από το
έρεβος που με φλέρταρε επικίνδυνα. Τότε ήταν που ανακάλυψα τον Jackson Pollock
για να συνοδεύει τ’ ακούσματά μου από τον Gustav Mahler.
Μπορείτε να διαβάσετε δωρεάν το μυθιστόρημα, πατώντας εδώ.
Επισκεφτείτε τη σελίδα του μυθιστορήματος στο facebook.
Δημοσίευση σχολίου