Η Ερμιόνη Κοντολαιμάκη γράφει για τη συνεργασία της με τη Σαΐτα

Ως εικονογράφος με τη "Βουνοπλαγιά της χαράς" μου δόθηκε η ευκαιρία να εκφραστώ μέσω του σχεδιασμού για το σωστό και το λάθος απέναντι στη φύση. Ο τρόπος σχεδιασμού που επέλεξα είναι απλοϊκός, όπως περίπου θα εκφραζόταν και ένα παιδί ακούγοντας την ευφάνταστη περιπέτεια ενός δέντρου και της παρέας του. 

Μα πέρα από το οικολογικό μήνυμα, σίγουρα αυτό που προσπάθησε η συγγραφέας είναι "να περάσει" και την έννοια της φιλίας καθώς και της αυτοθυσίας για αυτή. Ακολούθησα, λοιπόν, πιστά τα βήματα της κας Παπαφράγκου ώστε όλο αυτό το νόημα να μεταφραστεί με σχήματα και χρώματα. Ευχαριστώ λοιπόν, όλα τα παιδιά που με καθοδήγησαν να δω μέσα από τα δικά τους μάτια, πως μια βουνοπλαγιά μπορεί και είναι χαρούμενη.

Αν και με βάφτισαν Ερμιόνη, με το επίθετο Κοντολαιμάκη, χάλασε η μαγική συνταγή. Γιατί το Ερμιόνη από μόνο του θυμίζει μαγικά κόλπα (άμπρα-κατάμπρα). Αυτό όμως που μου άρεσε από μικρή ήταν να κάνω φασαρία. Ουδεμία σχέση με μαγεία.

Έτσι λοιπόν και έκανα μαθήματα βιολιού. Να κάνω ναι μεν φασαρία αλλά κάποιου επιπέδου. Πέρασε όμως κι αυτό. Εγώ δε σταμάτησα ποτέ να αναζητώ τη φασαρία. Μεγαλώνοντας, αυτή η εμμονή για φασαρία μετατράπηκε σε εμμονή για εσωτερική φασαρία. Ήθελα πάντα να κάνω το διαφορετικό. Να ψάχνω, να ανακαλύπτω, μερικές φορές και να εφευρίσκω.

Το μυαλό μου κάτι σαν εργαστήριο χημείας. Γεμάτο ιδέες και φίλτρα. Από τότε, αλυσιδωτές εκρήξεις δε με αφήνουν σε ησυχία. Ιδέες, δημιουργία, φαντασία, παιχνίδι, όλα στο εργαστήρι μου μετατρέπονται σε εικονογραφήσεις, ιστοσελίδες, καταχωρήσεις, λογότυπα, έντυπα, κείμενα.