Η άποψή
μου λοιπόν. προσωπικά είμαι απόλυτα ικανοποιημένος αλλά αυτό είναι
αποτέλεσμα εσωτερικών διεργασιών οι οποίες ξεκίνησαν από το 2001 όταν και
πρωτοεκδόθηκε από έναν "μεγάλο" εκδοτικό το πρώτο μου μυθιστόρημα.
Απογοήτευση είναι το καταλληλότερο συναίσθημα που γεννήθηκε
τότε. Είδα το έργο μου να παρουσιάζεται ως ροζ δημιούργημα ίσως
γιατί τότε η εποχή γενικώς ήταν ροζ ή αν θέλεις ο εκδοτικός οίκος ο οποίος
και είχε αναλάβει την έκδοση πίστευε ότι το ροζ χρώμα ταίριαζε
στην αισθητική της εποχής, μάλλον είχαν δίκιο αλλά εμένα δεν με
αφορούσε αυτή η αισθητική.
Περίμενα χρόνια να έρθει η ώρα της δικιάς
μου αισθητικής και γι αυτό όταν έμαθα ότι υπήρχε πλέον η δυνατότητα
να δημοσιοποιήσω τα μυθιστορήματά μου μέσω ιστοσελίδων που ενδιαφέρονται
να δώσουν υπόσταση στην άλλη άποψη, στον άλλο τρόπο χρωματισμού
του καμβά της πραγματικότητας ενθουσιάστηκα! ούτως η άλλως προσωπικά
η συγγραφή δεν ήταν βιοποριστική διαδικασία αλλά ένας τρόπος αυτοελέγχου
του κακού μου εαυτού. Αν σε εκπλήσσει αυτό να στο εξηγήσω.
Πιστεύω
ότι κάθε άνθρωπος έχει δύο όψεις οι οποίες και ανταγωνίζονται μεταξύ
τους. Κορώνα και γράμματα ενυπάρχουν μέσα μας. Συμβολικά μιλώντας,
η κορώνα αντιπροσωπεύει την εξουσιαστική πλευρά του εαυτού μας αυτήν
που αγωνίζεται να επικυριαρχήσει παντί τρόπω όχι μόνο σε μας αλλά κι
έναντι οποιουδήποτε πράγματος. Γράμματα είναι η πλευρά της σοφίας,
της παιδείας, της τέχνης. Η πλευρά της αρετής του Ηρακλέους εν ολίγοις.
Ποιος στρίβει το νόμισμα; μα εμείς οι ίδιοι... παρακαλώντας το σύμπαν
τις περισσότερες φορές να προσγειωθεί το νόμισμα στην πλευρά της
κορώνας...
Αν το
κατάφερα γράφοντας; εν μέρει ίσως.. κατάφερα όμως να κατανικήσω το
σύμπλεγμα της "εκδόσεως" των έργων μου από εκδότες οι οποίοι ήταν ανειλικρινείς
αλλά κι υποκριτές. Δυστυχώς οι περισσότεροι εκδότες στην Ελλάδα
παριστάνουν τους ρέκτες σε οτιδήποτε πρωτοποριακό αλλά στην ουσία δεν
είναι παρά στυγνοί έμποροι. Διαβάζεις στα εισαγωγικά τους σημειώματα
φληναφήματα περί ενδιαφέροντος για την προώθηση αξιόλογων λογοτεχνικών
έργων και τελικά διαπιστώνεις ότι θεωρούν ως τέτοια "έργα"
ασήμαντα πλην όμως ικανά να πουλήσουν αντίτυπα βιβλίων σε ένα ανώριμο
κι εντελώς αμόρφωτο κοινό. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους γραφιάδες
ιστοριών αγάπης, "ιστορικών" μυθιστορημάτων ή άλλου είδους εύπεπτων
αναγνωσμάτων. Μια χαρά γραφιάδες είναι αλλά δεν είναι συγγραφείς
με την ένοια που αποδίδω προσωπικά στον όρο... η
συγγραφή για μένα είναι μια ιδιαίτερα μοναχική διαδικασία η οποία σε οδηγεί σε
ατραπούς συγκρούσεως με τον εαυτό σου, με τους δασκάλους σου, με
την κοινωνία... αυτό έκαναν όσοι θαυμάζω και με έχουν διδάξει αλλά και
επηρεάσει. Θέλω να μπορέσω να αγγίξω τα πατήματά τους, να περπατήσω
όπου χάραξαν μονοπάτια και να αποπειραθώ να ξεφύγω κάποια στιγμή
χαράζοντας κι εγώ ένα μικρό μονοπατάκι προκειμένου να οδηγηθώ παραπέρα
από όπου με οδήγησαν αυτοί. και το σημαντικότερο, να κατανικήσω
ότι σκάρτο υπάρχει εντός μου...
Με αυτές
τις σκέψεις να με έχουν περικυκλωμένο πορεύομαι. Οι εκδόσεις Σαΐτα,
άσχετα αν καταλαβαίνουν το μέσα μου, με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν
την ευκαιρία να κοινοποιήσω στο ευρύ κοινό τα μυθιστορήματά μου και
μάλιστα με έναν άψογο κι άρτιο σχεδιασμό ώστε το αποτέλεσμα όχι μόνο να
με ικανοποιεί αλλά να προβληματίζει δυσάρεστα το alter ego μου που
αγωνίζεται να με συνθλίψει... επομένως
ένα ευχαριστώ λιτό κι απέριττο ίσως είναι το καλύτερο που μπορώ να
πω για την Σαΐτα και τον δημιουργό της τον Ηρακλή Λαμπαδαρίου.
Από τις
Εκδόσεις Σαΐτα κυκλοφορούν τα εξής μυθιστορήματά του:
Δημοσίευση σχολίου