Ποιος
είμαι; Δεν πιστεύω στη μορφή που παρουσιάζει ο καθρέφτης (Νίκος -Γαβριήλ Πεντζίκης)
Γράφει ο Φώτης Δούσος
Όταν ο
αναγνώστης της συλλογής διηγημάτων «Χίμαιρα» μιλά μέσω ενός καθρέφτη στον
συγγραφέα του έργου, Φώτη Δούσου, με τον οποίο ταυτίζεται.
Όταν έπεσε στα χέρια μου η «Χίμαιρα»
του συνονόματου μου Φώτη Δούσου, εξεπλάγην πολύ θετικά. Το βιβλίο ήταν σαν να
είχε γραφτεί για μένα!
Θα ήθελα να το αποσαφηνίσω λιγάκι
αυτό...
Είμαι ένας οκνηρός αναγνώστης. Μου
προκαλούν ανία οι μακροσκελείς περιγραφές, η ανάλυση των συναισθημάτων, η
έλλειψη δράσης (ή, από την άλλη πλευρά, η υπερβολική και ανούσια δράση). Δεν
μπορώ τα πολλά λόγια, τους λήρους, τα φληναφήματα. Τα πολυσέλιδα μυθιστορήματα
μου προκαλούν τρόμο. Ενώ τα διηγήματα που αναπτύσσονται σε παραγράφους επί
παραγράφων με κουράζουν. Πιστεύω ότι μια ανομολόγητη, σιωπηλή ανακούφιση μας
κάνει όλους να αναθαρρούμε, όταν μετά από τις μακρηγορίες της όποιας αφήγησης
πέφτουμε πάνω σε έναν αναπάντεχα γάργαρο διάλογο.
Πάντα λάτρευα την ποίηση, με τον
μεστό, ολιγαρκή της λόγο. Και διαβάζω ασμένως θεατρικά έργα, αρκεί να μην έχουν
μεγάλους μονολόγους.
Τα διηγήματα της εν λόγω συλλογής
λοιπόν σίγουρα δεν πάσχουν από λογοδιάρροια (εφόσον είναι μικρά, έως και πολύ
μικρά)...
Ένα άλλο στοιχείο που συνετέλεσε στο
ευχάριστο ξάφνιασμά μου διαβάζοντάς τα δεν μετριέται ποσοτικά αλλά ποιοτικά.
Είπαμε το ευσύνοπτον του μεγέθους είναι ενθαρρυντικό για έναν δύστροπο
αναγνώστη σαν και μένα, αλλά αυτό από μόνο του δε λέει τίποτα. Κάποιοι από τους
αγαπημένους μου συγγραφείς είναι ο Μπόρχες, ο Κάφκα, ο Μπέκετ, ο Ίταλο Καλβίνο,
ο Μπερνάντο Σοάρες. Χάρηκα λοιπόν που εντόπισα τον απόηχο της επιρροής τους σε
αυτά τα διηγήματα. Βέβαια, εδώ η κρίση μου δεν είναι αντικειμενική. Ήθελα να
βρω αυτούς τους συγγραφείς εδώ και γι’ αυτό τους βρήκα. Το ήθελα πριν καν
διαβάσω το βιβλίο. Αλλά μήπως όλοι κάπως έτσι δε διαβάζουμε; Αποτυπώνουμε
νοητικές φόρμες που έχουν διαμορφώσει τη σκέψη μας πάνω σε χαοτικά συστήματα σημείων.
Δημιουργούμε νόημα. Ή μάλλον διαλέγουμε νόημα. Οι επιλογές είναι άπειρες...
Σαν οκνηρός αναγνώστης (και γι’ αυτό
απαιτητικός;) γρήγορα βαριέμαι κάτι που με εντυπωσίασε αρχικά. Έτσι έγινε και
με τη «Χίμαιρα». Ο αρχικός ενθουσιασμός μου εξανεμίστηκε σύντομα. Διάβασα και
ξαναδιάβασα αυτά τα διηγήματα. Τα ξεζούμισα. Συνέλεξα σαν ώριμο καρπό το νόημά
τους. Τώρα για μένα αποτελούν ένα φθινοπωρινό τοπίο.
Παρόλα αυτά περιμένω με προσδοκίες την
επόμενη λογοτεχνική απόπειρα του συνονόματού μου (η οποία θέλω να φαντάζομαι
ότι θα αργήσει - είναι πιο αξιοπρεπές κάτι τέτοιο!). Άλλωστε το ξέρουν όλοι: το
πιο ωραίο ποίημα είναι αυτό που δε γράψαμε ακόμη.
To παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Schooltime.gr που λειτουργεί ως
χώρος συλλογής και διάθεσης ψηφιακού εκπαιδευτικού υλικού με ελεύθερη διανομή
και συγκεκριμένα στον σύνδεσμο αυτόν.
Δημοσίευση σχολίου