Μήπως τελικά ο Θάνατος και η Άνοιξη δεν είναι παρά το ίδιο πράγμα;

Η Ευτυχία Κανάρη, συγγραφέας του μυθιστορήματος «Θάνατος, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας» που κυκλοφορεί ελεύθερα σε ψηφιακή μορφή από τις Εκδόσεις Σαΐτα, προσκαλεί τους αναγνώστες να ταξιδέψουν σε έναν Ανθόκηπο όπου οι ανθρώπινες ψυχές παλεύουν να ανθίσουν εκεί που ο Θάνατος διαρκώς ξεριζώνει.

«Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας», μια φράση που αποστηθίζουμε από μικροί για να συγκρατήσουμε μια για πάντα την αλληλουχία των εποχών. Για τον πρωταγωνιστή του βιβλίου, τον Άγγελο, η πρώτη εποχή υποκαθίσταται από μια άλλη έννοια, εκείνη του Θανάτου -λέξη με κοινά στοιχεία συλλαβισμού και τονισμού με την Άνοιξη- και γίνεται πια μια μηχανική απομνημόνευση που εκφράζει ολόκληρη τη ζωή του. Όλοι οι θάνατοι που καθορίζουν την ύπαρξή του, συμβαίνουν πάντοτε κατά τη συγκεκριμένη εποχή.

Οι ήρωες του βιβλίου και οι μεταξύ τους δεσμοί, ουσιαστικά αποτελούν τον μικρόκοσμο μιας ανθρώπινης ψυχογραφίας, στην οποία ο καθένας από εμάς μπορεί να βρει δικά του προσωπικά στοιχεία. Όλοι μας μπορεί να κρύβουμε ένα ανέμελο παιδί που τραυματίστηκε νωρίς, ή ένα παιδί που γεννήθηκε περιορισμένο, γονικά πρότυπα πικραμένα, παραιτημένα, σκληρά ή πιο ευχάριστα, κάποια εν τέλει βασανισμένα, πληγωμένα, έρωτες ολοκληρωτικούς μα και στερημένους, καθορισμένους από εμπόδια, καθορισμένους από επιλογές και πράξεις άλλων, ζωές βασανισμένες, στριμωγμένες, έρμαια στις βουλές της μοίρας. Βεβαίως δε λείπουν οι νότες που προσδίδουν αρμονία, ερχόμενες κυρίως μέσα από τον κόσμο της φιλίας.

«Να με κάνεις ό,τι θέλεις εσύ! Να με πάρεις κοντά σου και να μην ανησυχήσεις αν με πιάσεις σιωπηλό. Θα είναι επειδή δε σου ταιριάζουν οι λέξεις που ως τώρα έχω μάθει. Θα είναι που δε θέλω να μάθω άλλες, που δε θέλω να μιλάω άλλο πια. Γιατί τόσα χρόνια που μιλούσα, τίποτα δεν έχω πει. Για να έρθω απόψε και να ζωγραφίσω πάνω στα μαλλιά σου τις εικόνες που με τόσον πόνο έχω συλλέξει… Να με κάνεις ό,τι θέλεις εσύ! Κι ας μη σου το λέω με λόγια. Κι ας μη με ακούς. Κι ας θαμπώνουν οι μορφές μας στο σκοτάδι. Τα χέρια μας, τα μάτια μας, τα χείλη μας, συζητούν για όλα όσα ποτέ δε θα ακουστούν. Για όλα όσα με μάγεψες για να λέω… δίχως λέξεις…».

Οι συμβολισμοί πολλοί, με κυριότερο εκείνον του ίδιου του τίτλου. Η Άνοιξη κρύβει πάντα μέσα της την αναγέννηση, την αναδημιουργία· ο Θάνατος που την υποκαθιστά στο συγκεκριμένο βιβλίο, δεν μπορεί παρά να έχει αυτούς ακριβώς τους σκοπούς. Και είναι τελικά στη βούληση του καθενός η ερμηνεία του Θανάτου ως τέλους ή ως παλιγγενεσίας.

To παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Schooltime.gr που λειτουργεί ως χώρος συλλογής και διάθεσης ψηφιακού εκπαιδευτικού υλικού με ελεύθερη διανομή και συγκεκριμένα στον σύνδεσμο αυτόν.