Πριν λίγο
καιρό είχα ξεκινήσει να γράφω, όχι χωρίς μια κάποια αυτοσαρκαστική διάθεση, ένα
κειμενάκι με τον προβοκατόρικο τίτλο: ”Εφαψίες”. Μεταξύ άλλων αναγραφόταν σε
αυτό:
“Μας
αρέσει να αγγίζουμε, να χαϊδεύουμε, να χουφτιάζουμε, σαν κοινοί εφαψίες, τα
βιβλία. Το να μας στερεί κάποιος την φυσική, αδιαμεσολάβητη επαφή με το
αντικείμενο του πόθου μας, μας κάνει να αισθανόμαστε δυστυχείς, απαρηγόρητοι
και βαθιά αδικημένοι. Όλες αυτές οι οιμωγές που εκτοξεύονται πανταχόθεν για την
επικείμενη εξαφάνιση του βιβλίου ως φυσικού αντικειμένου (και την κατ’
επέκτασιν αντικατάστασή του από τον ηλεκτρονικό του επίγονο) πυροδοτούνται
κυρίως από άτομα σαν και μας.
Ακουμπώ
με το χέρι μου το αντικείμενο του πόθου μου, περνάω με τις ρώγες των δακτύλων
μου πάνω από την ανεπαισθήτως τραχιά του επιφάνεια, ακολουθώ τα “νερά” του,
νιώθω την ενέργεια που το τυλίγει. Ακουμπώντας με την ανοιχτή μας παλάμη το
λατρεμένο δερματόδετο περίβλημα, πόσες φορές καταπνίξαμε με αιδώ την κρυφή μας
παρόρμηση να κολλήσουμε σφιχτά τα χείλη μας πάνω του, σα να φιλάμε ένα
αγαπημένο πρόσωπο...”
Ωραία όλα
αυτά. Και η φετιχοποίηση του βιβλίου ως αντικειμένου, εύλογη. Αλλά υπάρχει και
ένα μεγάλο “αλλά”. Δηλαδή όχι μόνο ένα. Πάρα πολλά. Εδώ και καιρό έχει
ξεκινήσει μια μεγάλη δημόσια κουβέντα για τα οφέλη, αλλά και τους κινδύνους της
έλευσης του ηλεκτρονικού βιβλίου και για τις επιπτώσεις μιας επικείμενης εξαφάνισης
του βιβλίου ως φυσικού αντικειμένου. Δεκάδες επιχειρήματα μπορούν να
αναπτυχθούν από αμφότερες τις πλευρές. Και θα έχουν όλα μια δόση αληθείας. Όμως
όλα τα επιχειρήματα μπορούν να χάσουν μέρος της σημασίας τους, αν
επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στην ίδια την πράξη της ανάγνωσης (αλήθεια,
πρόκειται για “πράξη”;..)
Ο γνωστός κριτικός και θεωρητικός της λογοτεχνίας Harold Bloom γράφει σε ένα βιβλίο του (στο How to read and why - όχι δεν πρόκειται για e-book): “Reading well is one of the great pleasures
that solitude can afford you, because it is, at least in my experience, the
most healing of pleasures.” Ανάμεσα σε αυτούς που αγαπάνε το διάβασμα, ελάχιστοι θα διαφωνούσαμε
με αυτήν την ωραία και καίρια διατύπωση... Η ίδια η πράξη της ανάγνωσης είχε,
έχει και θα έχει βαθιά θεραπευτική αξία. Είναι μια πανάκεια που συντελείται σε
υπαρξιακό επίπεδο, αφορά όλον τον κόσμο και επεκτείνει τα όρια της επίδρασής
της σε πάμπολλα πεδία της ανθρώπινης εμπειρίας.
Ας
διαβάζουμε λοιπόν. Τώρα μάλιστα που, σε μεγάλο βαθμό, είναι και δωρεάν!
Γνωρίστε
τον Φώτη…
Ο Φώτης
Δούσος γεννήθηκε στις Σέρρες το 1980.
Σπούδασε
θεατρολογία στο Τμήμα Θεάτρου, Σχολή Καλών Τεχνών στο Α.Π.Θ.
Την
περίοδο 2005-2008 εργάστηκε ως θεατροπαιδαγωγός σε σχολεία της Α' βάθμιας
Εκπαίδευσης.
Είναι από
τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος "Δάρνακες" με τους οποίους έχει
ηχογραφήσει τρεις δίσκους (VIrgo, 2005, AnoKato Records, Libra- Το προξενιό της
Αντιγόνης, 2010, Παρουσία Records - Scorpio, 2013, ανεξάρτητη παραγωγή) και
έχει κάνει πολλές συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Το 2009
ίδρυσε μαζί με τον Αλέξανδρο Ράπτη και την Φένια Μάγιου την θεατρική ομάδα
Hippo, που ενεργοποιείται στον χώρο του παιδικού θεάτρου και του εκπαιδευτικού
Δράματος.
Από τις
εκδόσεις Σαΐτα κυκλοφορεί το βιβλίο του Χίμαιρα μικρά διηγήματα για μεγάλους
και μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ.
Επικοινωνήστε
με τον Φώτη στην ηλεκτρονική διεύθυνση: fotis.dousos@gmail.com
[Η εικόνα που συνοδεύει το άρθρο, αντλήθηκε από τη διεύθυνση αυτή]
Δημοσίευση σχολίου