Γράφει η
Βιβή Μαρκάτου
Δημιουργικά
εορτάστηκε η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου και οι Εκδόσεις Σαΐτα ταξίδεψαν
στη Ραφήνα μέσα από το παραμύθι της συγγραφέως Σοφίας Πολίτου Βερβέρη και της
εικονογράφου Vivi Markatos «Το νερό και το Χώμα», στη Δημοτική Βιβλιοθήκη του
Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου.
Για μένα
ήταν μια σημαντική εμπειρία η πρόσκλησή μου σε αυτήν την παρουσίαση και έπειτα
η συμμετοχή μου μαζί με όλους αυτούς τους συναρπαστικούς φίλους που ήρθαν να με
ακούσουν. Να ακούσουν εμένα και τη συγγραφέα. Και να με δουν. Να δουν τη
δουλειά μου. Και θα μοιραστώ κάτι που είπα και σε εκείνους τους καινούργιους
φίλους που έκανα –που πιστέψτε με έκανα πολλούς- ότι αυτό που τους παρουσίασα
δεν είναι η «δουλειά μου» αλλά τα χρώματα, οι ιδέες και τα σκαριφήματα που
έκανα σε ένα κενό χαρτί.
Και κάπως
έτσι είναι και το παραμύθι πριν αποκτήσει υπόσταση ή κάποια ερμηνεία ή
τεκμηρίωση… Στην πραγματικότητα είναι και παραμένει λευκό, απλά χρειάζονται τα
μαγικά λόγια για να «γειώσουμε» τις σημασίες του. Μέχρι στιγμής ζωγραφίζοντας
αυτό έχω καταλάβει. Πως εμείς αυτό που προσφέρουμε είναι μόνο ένα μέρος
ερμηνείας του… Είναι μια οπτική. Το μεγάλο θηρίο βρίσκεται ακόμα εκεί έξω. Ο
Δράκος καλά κρατεί την Σεχραζάτ και εάν δεν πει ο μάγος τα μαγικά λόγια, η
λόγχη του ξίφους δεν θα βγει από τον βράχο…
Μέσα από
τα παραμύθια έχουν ειπωθεί τόσα σπουδαία πράγματα, τόσες αλήθειες. Κι όμως, μια
πολύχρωμη ή θερμή εικόνα, τόσο γλυκά στυλιζαρισμένη, μπορεί να «αθωώσει» τη
σημασία τους στη ζωή μας. Όταν διάβασα Χανς Κρίστιαν Άντερσεν τότε κατάλαβα
πολλά… Μα δεν χρειαζόταν να πάω μακριά, μιας και ο δικός μας Αίσωπος τα είχε
διηγηθεί προηγουμένως…
Είναι
σημαντικό κάποιος να διαβάζει παραμύθια; Φυσικά! Για μένα, πολύ.
Από μικρή
διάβαζα, κυρίως, παραμύθια. Δεν μπορούσα ή δεν ήθελα να διαβάσω άλλα βιβλία.
Δεν μου άρεσαν… Δεν ξέρω γιατί… Μήπως δεν έβρισκα αυτό που έψαχνα; Κι όμως εάν
κάποιος αναρωτιέται αν ωφελούν τα παραμύθια... Πέρασα πανεπιστήμιο διαβάζοντας
παραμύθια, καταφέρνοντας στη δύσκολη φάση της εφηβείας να σταχυολογήσω τις προτεραιότητές
μου και τα «θέλω» μου. Να χτίσω τα όνειρά μου και να πιάσω χαρτί και μολύβι
αρχίζοντας τα μεγαλεπήβολα σχέδιά μου…
Θα
παραθέσω κάποια λόγια που με εκφράζουν απόλυτα στον δρόμο της αναζήτησης που
διανύω και στον πραγματικό καλλιτέχνη-πολίτη έναντι του κόσμου που προβάλει και
παρουσιάζεται:
«Μήπως
εμείς οι καλλιτέχνες της αρένας και της σκηνής προσαρμοζόμαστε στις στείρες
απαιτήσεις της αγοράς; Ή μήπως αρπάζουμε τη δύναμη που έχουμε για να
καθαρίσουμε το τοπίο στην καρδιά και στο μυαλό της κοινωνίας προκειμένου να
μαζέψουμε τους ανθρώπους γύρω μας, να εμπνεύσουμε, να μαγέψουμε, να
πληροφορήσουμε και να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ελπίδας και ανοιχτόκαρδης
συνεργασίας;» Brett Bailey.
Δεν ξέρω
εάν ο Bailey είχε αυτό ακριβώς στον νου του, μα μια μεγάλη ιδέα για να
παραμείνει μεγάλη, πρέπει να ακολουθείται από μεγάλες πράξεις… Η καρδιά, το
μυαλό και η κοινωνία πολλές φορές συγκρούονται, μα η Τέχνη κάπου στις χαραμάδες
τους γεννήθηκε για να δηλώσει ακριβώς και να υπογράψει την σημασία που έχουν
στα αυτοκαταστροφικά χάσματα της ανθρώπινης διαστροφής. Και αυτό θέλει να κάνει…
Συγκεκριμένα
σε ένα σημαντικό πρόγραμμα εκδηλώσεων μία πόλη, που ζει κυρίως χάρη στη
δραστηριότητα που διαδραματίζει κυρίως την περίοδο των θερινών μηνών, αναπτύσσει
ένα εναλλακτικό «σύστημα τουρισμού» αναδεικνύοντας και προβάλλοντας την
πολιτιστική κληρονομία, συνομιλώντας μα και σαρκάζοντας τα καλώς και κακώς
κείμενα της ευδαιμονικής της εκεχειρίας…
Μέσα από
τα προβαλλόμενα παραμύθια κατάφεραν μικροί και μεγάλοι να «πολιτογραφηθούν» σε
έναν κόσμο τόσο αληθινό που μόνο μέσω τον «εικονογραφημένων» ψεμάτων μπορεί να
στηριχθεί και να κατοχυρωθεί για να υπάρξει.
Δημοσίευση σχολίου